Երեկ, տուն վերադարձիս,
էլեկտրասյանը հենված
Տոնածառ նկատեցի։
Սկզբում մտածեցի ՝
հա, ինչ անենք,
երևի փոքր էր՝ նորն են գնել։
Հետո, ողջ երեկո
հավասարակշռությունը կորցրած
այդ տոնածառի հետ էի,
որովհետև զանգուլակները կախ էին
ու լույսերն էլ՝ վրան ։
Ինչու՞, դեռ ամանոր էլ չէ,
Ինչո՞ւ...
Իմ երազներում
միշտ հնչում է
խորապես հուզիչ
նույն մեղեդին,
ուր անբառ երգվում է
դեռ չիրականացած սիրո մասին,
պատմվում է ,
որ մենք կարող ենք
գրկել մեկին,
համբուրել,
զգալ մարնինների դող,
բայց միևնույն ժամանակ
իրար չհպվել։
Սա անհասանելիության
զգացողություն է,
ու մեզ իր նուրբ,
անբառ նոտաներով տանում է
աներևույթ սահմանագիծ,
ուր դու ինձ հետ ես,
ուր կարոտի,
սիրո հավերժության
փոխանցումն է
առավոտյան իրականություն ,
որ միայն
մեր երազներում է։
Բացում եմ աչքերս ,
ու այս ապրումների կողքին
տեղավորում եմ
երեկ երեկոյան
տունդարձին նկատածս
միայնակ տոնածառն
ու վառում եմ լույսերը։
Տաք սուրճի հետ
վայելում եմ երազիս պատմությունն
ու ժպտում պատուհանից թարթող
նեոնային լապտերին,
որի մասին մոռացել են
էլեկտրիկները։
Կյանքը հիասքանչ է։
Արաքս Հակոբյսն
13 դեկտեմբերի, 2025 թ
