Շուշանը մի կեպ իրեն գցեց ավտոբուս, առաջ անցավ, ձեռքը մեկնեց վերևի ձողին ու բռնեց, որ հավասարակշռությունը չկորցնի։ Երբ շունչն եկավ տեղը, մտածեց՝ էս ինչ հարմարավետ ավտոբուս էր, հեչ չձգվեց։
Կողքին մի երիտասարդ էր կանգնած, որ զարմացած իրեն էր նայում ու երբ հայացքը հանդիպեց, ժպիտով հարցրեց.
֊ Էդպես Ձեզ հարմա՞ր է
֊ Այո,֊ ուշադրությունից զգացված պատասխանեց Շուշանը,֊ շնորհակալություն։
֊ Խնդրեմ, ֊ ասաց երիտասարդը, ֊ ե՞րբ եք պատրաստվում իջնել.
_ Մանկավարժականի կանգառում, ֊ ստիպված պատասխանեց ու ինքն իրեն մտածեց, ֊ ի՞նչ է կպել իրենից, ու պայուսակն ավելի պինդ սեղմեց կոնքին։
Քիչ հեռվում երկու աղջիկ նայում էին իրեն ու ծիծաղելով իրար ականջի փսփսում.
«Սրանց ի՞նչ եղավ», ֊շարունակեց մտածել Շուշանն ու դիմեց կողքի երիտասարդին, ֊ ի՞նչ կլինի, մի քիչ հեռու կանգնեք.
֊ Ձեզ հարմար չի լինի, ֊ նույն ժպիտով պատասխանեց տղան, ֊ համ էլ հասնում ենք կանգառ։
Շուշանը ո՛չ այն է խոսեր, ո՛չ այն է լռեր. որոշեց ինքը մի քիչ կողք կանգնել, նայեց վերև, որ ձեոքը ձողի վրայով սահեցնի ու հասկացավ հարմարավետ ձողի, երիտասարդի արտասովոր ուշադրության, կողքի աղջիկների փսփսոցի պատճառը։
֊ Վա՜յ, կներեք, ֊ շվար գույն՝ տվեց, գույն՝ առավ, ու ներողություն հայցող հայացքով նայեց երիտասարդին
֊ Ոչինչ, բռնեք թևքս, չընկնեք հանկարծ, ֊ ավելի լայն ժպտաց տղան, ֊ շատ հաճելի է լինել հենարան նման սիրուն աղջկա համար։
Որքան էլ անհարմար էր զգում, պիտի դիմանար։ Նայեց տղային, ժպտաց, ակնթարթների ընթացքում հազար ու մի բան մտածեց, թե ինչպես հայտնի շնորհակալությունը։
Ծիծաղելով իջան կանգառում։
֊ Արամ
֊ Շուշան, ֊ պիտի վազեմ՝ դասից չուշանամ
֊ Երբ ավարտես դասերդ, միասին սուրճ խմե՞նք
Շուշանը պայուսակից թուղթ հանեց, գրեց հեռախոսահամարն ու մեկնեց Արամին,
(շարունակելի)
