Ե՞րբ, որտե՞ղ, որքա՞ն
Հարցերը չկան
Երբ միասին ենք.
вторник, 20 февраля 2018 г.
четверг, 15 февраля 2018 г.
понедельник, 12 февраля 2018 г.
ԺԱՅՌԸ
Ժայռը բազուկների մեջ էր առել ծաղկած մասրենուն ու աչքերը փակ ըմբոշխնում էր նրա բույրը, որը և՛ նուրբ էր, և՛ վայրի, և՛ անզուգական։ Ամեն շնչելիս ծաղկաթերթերը ճկվում էին դեպի նա, հա֊հա ծիծաղում ու սիրով աչքով անում կոշտ քարին, որ զարմանալի նրբությամբ գրկել էր Մայր թփին իր հուժկու ամրությամբ։
Հանկարծ անդորրը խախտվեց։
Որտեղից֊որտեղ ժայռն ի վեր մագլցում էր հերարձակ մազերով մի կին, որ ավելի շատ գժի էր նման։
Հասավ կինը մասրենուն ու սկսեց ճամպռելով քաղել ծաղկաթերթերը, լցնել կողովի մեջ։
Մինչ Ժայռը կսթափվեր, կինն արդեն արել էր իր սև գործն ու փորձում էր ետ դառնսլ։
Փոթորկվեց Ժայռի հոգին, մոլեգնեց, սասանեց իրեն ու ցած գլորեց դիվահար կնոջը։
Կինը մի կերպ հասավ ձորակին, լվացվեց սառը գետակում, կողովն առավ կռնատակին ու շտապ֊շտապ բռնեց քաղաքի ճամփան։
Ժայռը՝ խռոված, Ժայռը՝ հուսաբեկ, խնդրանքով դիմեց ծերպում ապրող վհուկին, որ գիշերն իրեն մարդակեպ դարձնի։
Եկավ սպասված ժամն ու Ժայռը մարդու տեսք ստացավ ։ Քամու ցույց տված ճանապարհով գնաց֊գնաց, հասավ այն տանը, որտեղ ապրում էր կինը։
Դռան մոտ Ժայռը շուչ առավ, զգաց իրեն ծանոթ ու սիրելի բույրը։ Ներսի լույսից ստվերը երկարեց, մեծացավ ու Ժայռը չկարողացավ ներս մտնել։ Բայց , քանի որ դուռը կրնկի վրա բաց էր, նա տեսավ ամեն ինչ։
Սենյակում մահճակալ կար, որին մի սիրուն, շատ֊շատ սիրուն աղջիկ էր պառկած։ Մայրը երեխային թուրմ էր տալիս, որի գոլորշին գալիս ֊ հասնում էր Ժայռին, խուտուտ տալիս ռունգերը։ Կինն այլևս դիվահարի տեսք չուներ. մազերը կոկիկ սանրած, հավաքած էր ծոծրակին, հագին գեղեցիկ զգեստ էր։
Ժայռի սիրտը փափկեց,
Իրականում ինքը բարի էր։
ՈԻ ինչպես եկել էր, այդպես էլ ետ դարձավ, իր հետ տանելով տձև ստվերը, քանի որ միայն երեք ժամով էր մարդակերպ առել։
12 փետրվարի, 2018թ.
Ժայռը բազուկների մեջ էր առել ծաղկած մասրենուն ու աչքերը փակ ըմբոշխնում էր նրա բույրը, որը և՛ նուրբ էր, և՛ վայրի, և՛ անզուգական։ Ամեն շնչելիս ծաղկաթերթերը ճկվում էին դեպի նա, հա֊հա ծիծաղում ու սիրով աչքով անում կոշտ քարին, որ զարմանալի նրբությամբ գրկել էր Մայր թփին իր հուժկու ամրությամբ։
Հանկարծ անդորրը խախտվեց։
Որտեղից֊որտեղ ժայռն ի վեր մագլցում էր հերարձակ մազերով մի կին, որ ավելի շատ գժի էր նման։
Հասավ կինը մասրենուն ու սկսեց ճամպռելով քաղել ծաղկաթերթերը, լցնել կողովի մեջ։
Մինչ Ժայռը կսթափվեր, կինն արդեն արել էր իր սև գործն ու փորձում էր ետ դառնսլ։
Փոթորկվեց Ժայռի հոգին, մոլեգնեց, սասանեց իրեն ու ցած գլորեց դիվահար կնոջը։
Կինը մի կերպ հասավ ձորակին, լվացվեց սառը գետակում, կողովն առավ կռնատակին ու շտապ֊շտապ բռնեց քաղաքի ճամփան։
Ժայռը՝ խռոված, Ժայռը՝ հուսաբեկ, խնդրանքով դիմեց ծերպում ապրող վհուկին, որ գիշերն իրեն մարդակեպ դարձնի։
Եկավ սպասված ժամն ու Ժայռը մարդու տեսք ստացավ ։ Քամու ցույց տված ճանապարհով գնաց֊գնաց, հասավ այն տանը, որտեղ ապրում էր կինը։
Դռան մոտ Ժայռը շուչ առավ, զգաց իրեն ծանոթ ու սիրելի բույրը։ Ներսի լույսից ստվերը երկարեց, մեծացավ ու Ժայռը չկարողացավ ներս մտնել։ Բայց , քանի որ դուռը կրնկի վրա բաց էր, նա տեսավ ամեն ինչ։
Սենյակում մահճակալ կար, որին մի սիրուն, շատ֊շատ սիրուն աղջիկ էր պառկած։ Մայրը երեխային թուրմ էր տալիս, որի գոլորշին գալիս ֊ հասնում էր Ժայռին, խուտուտ տալիս ռունգերը։ Կինն այլևս դիվահարի տեսք չուներ. մազերը կոկիկ սանրած, հավաքած էր ծոծրակին, հագին գեղեցիկ զգեստ էր։
Ժայռի սիրտը փափկեց,
Իրականում ինքը բարի էր։
ՈԻ ինչպես եկել էր, այդպես էլ ետ դարձավ, իր հետ տանելով տձև ստվերը, քանի որ միայն երեք ժամով էր մարդակերպ առել։
12 փետրվարի, 2018թ.
пятница, 9 февраля 2018 г.
Подписаться на:
Сообщения (Atom)