Տարիների հետ նույն աղջնակն եմ՝ միշտ զարմացած,  խնդուն,  սիրահարված... 

             Ժպտացեք անցյալին,
սիրով ամբարեք հիշողությունում
            ու միշտ առաջ նայեք...
    Կարևորը՝ գունավոր ներկան է

Մարանի գլուխը ուժեղ ցավում էր։
Գիշերը կես էր դառել, քունը աչքերից թափվում էր,  բայց չէր կարողանում քնել։
Դռան ետևից էլ ծվծվոց էր գալիս, որ գլխի մեջ արձագանքում էր։
֊ Հենո,  Հենո վեր,  տես էն ինչ ձեներ են միջանցքում , ֊ բոթեց չգիտես արդեն որերորդ երազը տեսնող ամուսնուն։
Հենոն կնոջ բոթելը քնի մեջ  խռռացնելը կտրելու ազդակ հասկացավ  ու կողքի շրջվեց։
Միջանցքի ծվծվոցը որքան թուլանում ,  էնքան աղերսալի էր դառնում։
Մի քիչ էլ պառկեց,  Հենոյից հույսը կտրեց։ էլ չի կարող։
Տեղերից դուրս եկավ,  հողաթափերը քսքստացնելով հասավ միջանցք, լույսը վառեց...
Մեկ էլ ի՞նչ տեսնի.  մկան ձագը ընկել է թալակը,  մի մեծ մուկ էլ կողքին է ծվարել,  իրեն տեսավ թե չէ, պուկ՝ փախավ դեպի անկյունի անցքը։
Մարանը նայեց թալակի մկանը, նայեց անկյունի անցքից աչքերը իրեն սևեռած մեծ մկանն ու սիրտը չտարավ։
Անձեռոցիկով թալակի ծայրից բռնեց,  մոտեցավ անկյունի անցքին, ազատ արձակեց մկնիկին.
֊ Գնա մամայիդ մոտ ու էլ ստեղերք չերևաք...

Ժամանակը՝ տնքում է անդուլ,
Ժամերը՝ հևում են դողեդող,
Հիշողությունը՝ կիրք է ճառագում ...

Շուրթերին՝ համն է հաճույքի...