Անձրև է մեղմ, միալար...
Դու անձրևը պատուհանի ետևի՞ց ես սիրում, թե՞, երբ քայլում ես նրա տակ, անձրևանոցով, կամ գլխաբաց...
☔☔☔☔☔☔☔☔☔☔☔
Հիշում եմ, ամռան վերջին օրերն էին, Ծաղկաձորից պետք է վերադառնայի ու որոշել էի որոշ նվերներ գնել։
Վարար անձրև էր, բայց անելիք ունեի ու հյուրատնից դուրս եկա։
Արագ֊արագ քայլեցի դեպի հուշանվերներ վաճառողների հրապարակ։ Ոչ ոք չկար ճանապարհին ինձանից բացի, միայն հատուկենտ մեքենաներ էին, որ ցեխաջրերը դեսուդեն ցայտեցնելով սուրում էին։
Ա՛յ քեզ բան, հրապարակը դատարկ էր։
Հուսահատ ետ քայլեցի եկածս ճանապարհով։
Անձրևանոցն արդեն թաց էր, ես՝ ոտքից գլուխ ջուր։ Իսկ ինչո՞ւ եմ պահել գլխավերևում , մտածեցի, փակեցի այն, ու շարունակեցի ճանապարհս։
Սուրացող մեքենաները մերթ ընդ մերթ դանդաղեցնում էին ընթացքը, առաջարկում տեղ հասցնել։
Անփույթ քայլում էի, ժպտում, ու փույթ չէր որ ցուրտ էր, քամի ու հեղեղի նման անձրև։
Այդժամ ես բացահայտեցի, որ սիրում եմ անձրևը, երբ այն թափվում է անպաշտպան մարմնիս, ու դեռ լվանում է բոլոր անպետք մտքերը գլխիցս..
Փողոցն էր, անձրևն ու ես։
☔☔☔☔☔☔☔☔☔☔
