Առաջին անգամ այդ թունելն անցնելիս սպիտակ սքեմ հագած չորս հոգի էին առաջնորդում։
Դեպի լույն էինք գնում։
Այդքան տաք, այդքան լա՜վ, այդքան հաճելի... անասելի հաճելի, բառի գերադրական աստիճանով հաճելի զգացում երբևէ չեմ ապրել...
Երկրորդ անգամ նրանք երկուսն էին՝ սպիտակ սքեմավորները. թևանցուկ երկու կողմից ու էլի դեպի լույսն էինք գնում, լավի ու հաճելիի զգացողությունները նույնն էին։
Երրորդ անգամ՝ մենակ էի...
Ուղեկցողի կարիք չունեի։
Ճանապարհն արդեն գիտեի:
15 հունվարի, 2018թ
Комментариев нет:
Отправить комментарий