Ու՞ր մնաց ժամանակն այն,  

երբ օտար չէինք... 

Փորձում եմ 

վերհիշել  

քեզ հետ կապող 

բոլոր եզրերը. 

 Աչքերդ կկոցած՝ 
հիպնոս էր, 
ու ես պլշած 
սահում էի գիրկդ։ 
Մատներիցդ   

հորդող էներգետիկ ուժն  

եռք էր տալիս 

արյանս։ 
Շուրթերիդ թրթիռն՝  

երբ ժպտում էիր,  

տակնուվրա էր անում 
հոգիս։ 

Ձայնիդ  բարիտոնը 

շոյում էր ականջս 

Հայդնի սոնատների 

հնչեղությամբ։
Հայացքդ 
համբույր էր անընդմեջ՝
սեթևեթ բառերիս 
պատասխան։  

Ուզում եմ 

ըմբռնել .
 իրակա՞ն է ներկան, 
հիմա՝  ես կա՞մ, թե՞՝  չկամ...

04 հունիսի,  2018թ.