Տարիներ առաջ, երբ ուսանող էի, մայրս ավելի երիտասարդ էր, քան՝ հիմա ես:
Քրոջս հետ Երևանում ուսանում էինք: Մայրս մի անգամ եկել էր մեզ տեսության: Քույրիկիս հետ իրեն դիմավորեցինք երկաթուղային կայարանում (Այն ժամանակ Երևան-Կապան երկաթուղագիծն աշխատում էր (երանի՝ ժամանակներ էր...),ու «Իկարուս»-ով գնում ենք մեր վարձով բնակարանը: Մայրս այնպիսի սիրով է նայում ինձ ու քրոջս, այնքա՜ն սեր, խանդաղատանք ու հպարտություն կար հայացքում, որ իր շրջապատի մարդկանց ժպտացնում էր: Այդպիսի մի ժպիտի նա պատասխանեց բարձրաձայն.
- Աղջիկներս են, սիրուն են չէ՞...
- Իհարկե, - պատասխանեց ժպտացող ուղևորը:
- Ես իմ երեխեքից չեմ կշտանում,- շարունակեց մամաս...
Ես ու քույրս աչք-ունքով սաստում էինք, բայց նա մեր գովքն էր շարունակում անել...
ՄԱՄ ՋԱՆ, ԷՆՊԵՍ ԵՄ ԶԳՈՒՄ ՔՈ ԿԱՐՈՏԸ 🥀🌺🌻
ՄԱՄ ՋԱՆ, ՏՈՆԴ ՇՆՈՐՀԱՎՈՐ🌾🌼💮
Комментариев нет:
Отправить комментарий