Հայրս՝ Աշոտ Հակոբյան, ծնունդով Եղեգնաձորի շրջանի Այար (այժմ՝ Ագարակաձոր) գյուղից:
Ճակատագրի բերումով մեծացել է մանկատանը:
1949 թվականին իր նման շատ երիտասարդների հետ եկել է Մեղրի, ու ջանասիրաբար մասնակցել մեր` Ագարակ քաղաքի շինարարությանը: Ագարակի պղնձա-մոլիբդենային կոմբինատի շահագործման օրը նրան շնորհվել է Աշխատանքային Կարմիր դրոշի շքանշան:
Հայրս սիրում էր թատրոն: Նրան անվանում էին դերասան Աշոտ: Մայրս պատմել է, որ հյուրախաղերի եկած Հրաչյա Ներսիսյանը հայրիկիս հրավիրել է Երևան գնալ, բայց նա իր աշխատանքին նվիրյալ է եղել:
Նրան անվանում էին նաև Կոլոտ Աշոտ՝ ընկերների համեմատ իր ցածրահասակ լինելու պատճառով (առաջ շաաատ էի նեղվում այս ածականից): Բայց, հավատացեք, իր խելացիությամբ, ազնվությամբ ու շնորհքներով շատերից մի գլուխ բարձր էր:
Նա ինձ համար միշտ տղամարդու իդեալ է եղել:
Այսօր հայրս կլիներ 85 տարեկան:
Պապ ջան, ծնունդդ շնորհավոր: Ես հիմա էլ քեզ շատ-շատ, անչափ սիրում եմ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий