Էմիկը երեսուն տարեկան է։
Արտաքինից նորմալ, սիրունատես աղջիկ է, միայն տարօրինակ, պարելով քայլվածքն է հուշում, որ մի բան այն չէ ։ Ամեն տնից դուրս գալիս դեղին, խունացած պայուսակ ունի ուսին կախած, բաց շրթներկ՝ շուրթերին, ու միշտ ժպտում է։
Մի օր լսեցինք, որ Էմիկին հարսնատես են եկել։ Հարևանները փսփսում էին, որ փեսացուն էլ երևի Էմիկի նման «մի յանը տարած ա»։
Սեղան էին դրել, խոսք վերցրել, համաձայնության եկել, որ կպայմանավորվեն ու կգան սուս ու փուս տանելու։
Էմիկի ոտքի վրա ոտք էր աճել։ Քայլվածքն ավելի երերուն էր դարձել, ժպիտն՝ ավելի լայնաբերան։
Հաջորդ երկու օրերին թախծոտ հայացքով պատուհանից դուրս էր նայում, տեղի՝ անտեղի ժպտում, անորոշ պատասխաններ տալիս՝ երբ խոսցնում էին։
Օրերն իրար ետևից շաբաթներ դարձան, ամիսն էլ լրացավ...
Էմիկի ժպիտը հետզհետե մարեց, քայլվածքն այլևս շորորուն չէր, ոչ ոքու հետ չէր խոսում։ Միայն հաճախ հեռախոսն էր ստուգում...
Քույրը բարկացավ վրան, թե՝ ինչու՞ է այդքան նայում հեռախոսին, որ զանգեն, լսվելու է .
Ու էլ Էմիկին պահել չհաջողվեց...
֊ Մոսոն ասաց գինի ենք խմելու, ֊ ճչում էր մոլագարի նման, ֊ ես կարմիր գինի՜ եմ ուզում...
02 դեկտեմբերի, 2017թ
Комментариев нет:
Отправить комментарий