Կարոտները հայոց հողի ես հավաքեմ՝
Արարատի ձյունի՛ն խառնեմ,
Երևանյան արևները ծիրանագույն՝
Սևանի ջինջ ջրու՛մ սուզեմ,
Ժիր մանչուկի ձայնը զվարթ՝
Կոմիտասի երգո՛վ լսեմ,
Ալագյազի անթառամից փնջեր անեմ
Նորահարսի գլխին հարմար պսա՛կ հյուսեմ,
Զանգեզուրյան ապառաժի ամրությունը
Հայ զինվորի բազկի՛ն ձուլեմ,
Սիրահարի համբույրը հեգ՝
Խենթ Չարենցի շուրթո՛վ հպեմ...

Իմ ժպիտն էլ միացնելով սիրով լեցուն այս տողերին
Ես ամփոփեմ ու քե՛զ ձոնեմ՝ ի՛մ ՀԱՅՐԵՆԻՔ...

Բոլորը քե՜զ..., բոլորը քե՛զ

Շնորհակալ եմ Դավիթ Հակոբյանին: Այս տողերը գրել եմ իր նախաձեռնության շրջանակում, ուր պետք է շարունակվեր «Բոլորը քե՜զ» չարենցյան բանաստեղծության պաթոսը