Անապատի ջերմ
Ավազը ճեղքել՝
Մոլորված մի սերմ
Ծիլ է արձակել:
Ծիլն էլ իր հերթին
Ցողուն է դարձել.
Ծաղիկ ու կոկոն
Սիրով արարել:
Ծաղիկը մայրն է,
Կոկոնը՝ որդին,
Ու ամեն մեկը
Նայում է անդին:
- Արևն այս կողմն է,
Այդ ու՞ր ես ձգտում,-
Հարցրեց մայրը
Իր կոկոն որդուն:
- Ընկեր եմ ուզում,
Մայրիկ սիրելի,-
Մոլորված խոսեց
Որդին սիրասուն:
Այսպես է կյանքում.
Մայրը՝ զավակին,
Իսկ նա իր սիրուն
Միշտ պիտի ձգտի:
 |
Комментариев нет:
Отправить комментарий