Ալիքն ափ նետեց խեցին, 
Ավազը համբուրեց քնքուշ, 
Քամին  շոյեց շոշափով,  

Լուսինը պաղ ժպտաց՝ հպանցիկ։

Արեցաթը դուրս լողաց ջրերից, 
Արևը արձակեց հյուսքերը, 
Ծովը աղեջուր ցողեց, 
Բացվեց պատյանը խեփորի։ 
***
Սևամորթ, ինչպես գիշերն անլուսին, 
Մորեմերկ, կուսական, անպաճույճ, 
Աղջիկը՝ ոտքերը բոբիկ, 
Հետքերն էր թողնում ավազին։ 

Ունկն արած օվկիանի երգերին, 
Հավաքում  էր ալիքի հետ եկած՝
Ալգաե, մեդիաներ ու ոստրե, 
Դարսում զամբյուղում արմավե։

Շողացին աչքերը հանկարծ
Սևաթույր գեղուհու դեմքին, 
Կռացավ, ասես խոնարհվեց
Մարմարիոն խեցու առաջ։  

Մեկնված խոնավ ավազին, 
Սևեռած  աչքերը մարգարտին, 
Չէր ուզում մատներով դիպչել
Փլուզել տեսիլքը սադափի։ 

Լիանայի պալարը ոլորեց, 
Թել հյուսեց ակնին հարմար. 
Ու շողշողաց պարանոցին, 
Հուրհրատեց  ընծան Լուսնի։  

Ստինքները ցցուն,  սեթևեթ, 
Շորորում էր քայլքով  երերուն՝
Դեպ մայրամուտը մոտալուտ
Ու երազանքը գիշերվա: