ՀԱՍՄԻԿԸ, ՎԱՀՐԱՄՆ ու...

-Հանգիստ թող իմ տղային, նա վաղը չի գա Երևան:
     Հասմիկը հավաքեց Վահրամի համարը, այնտեղից հնչող ձայնն ասաց. -Բաժանորդը անջատել է հեռախոսը… միացրեց համակարգիչը, մտավ հայլանդ, Վահրամը կայքում էր, ուզեց գրել , սակայն նա իրեն սև ցուցակում էր առել:
     Ամեն պատրանք, ամեն երազանք, ամե՛ն, ամե՛ն ինչ հոդս ցնդեց,,, մնաց մի տարածություն, ուր անհասկանալի լռություն էր, ունայնություն ,...
    Անգամ արտասուքն էր սառել... ինչու˚... ինչու˚... ինչու˚ հենց իր հետ... միթե կարող էր Վահրամը թույլ տալ այսպիսի վերջ... ա՛յն Վահրամը, ով արդեն երեխաների անուններ էր որոշում, իրենց բնակարանն էր կահավորում... ինչու˚... ինչու˚... չէ, դա անհնար է, իրեն մի ձայն ասում է որ Վահրամը ...
- Ո՛չ, սա Վահրամը չէ, ո՛չ... Վահրամը չի կարող այսպիսի բան անել,- արտասվում էր Հասմիկը, - նա ինձ կասեր , մի բան կասեր, ինչո˚ւ պետք է երեկ պայմանավորվեր, իսկ հիմա հրաժարվեր,,,, սև ցուցա՜կ, ինքը սև ցուցակու՜մ է.. իսկ նա անվրդով՝ դեռ Հայլանդում ակտիվ է--- ինչպե˚ս կարող է...
   Սիգարետ սիգարետի ետևից վառում էր ու խոհանոցի երկարությամբ քայլում, առանց հողաթափերի, ոտաբոբիկ՝ չզգալով հախճապակյա գետնի սառնությունը...
    Ռեքսը զգում էր Հասմիկի հոգու խռովքը, ամեն կերպ ուզում էր օգնել ու հանգստացնել նրան. Մերթ հոտոտում էր ձեռքերը, մերթ ոտնաթաթերին բարձրանալով լիզում էր դեմքը,
    Տեսնելով որ ոչնչի հասնում, ետ քաշվեց իր գորգի վրա ու մեղավոր սսկվեց...
    Իսկ ինքը նոր զգեստ է գնել, պայմանավորվել մազահարդարի հետ,
- Աստված, օգնիր ինձ... օգնիր ապրել այս գիշերը... (ցուրտ է, մտնեմ տեղերս...), գոնե կարողանամ քնել ...
    Արցունքներն ինքնահոս իջնում էին բարձին...
- Վահրա՛մ- դու այդպիսին չես, դու չես կարող ինձ հետ այդպես վարվել... ես չեմ ուզում դու այդպիսին լինես...
    Արևի մի չարաճճի շող անտեղյակ Հասմիկի ապրումներից, խաղում էր նրա արտևանունքների հետ, խուտուտ տալիս փոքրիկ քիթը։
    Հասմիկը բացեց աչքերը.
   Օրը կեսօր էր, մի ժամից պէտք է կայանար ժամադրությունը...
   Զարմանալիորեն հանգիստ էր... գիշերվա տրամադրությունը տեղի էր տվել... հագավ հողաթափերն ու գնաց լոգարան
- Հիմա ցնցուղ կընդունեմ ու Վահրամ,մտքիցս կլվանամ քեզ ու քո հետ կապված բոլոր երազանքները... էլ չեմ լացելու, երբե՛ք...
   Թաց մազերը ուսերին, ոտքը ոտքին, ձախ ձեռքը հենարան արած աջին՝ ծխում էր Virginia Slims-ի հերթական գլանակն ու նայում ժամացույցին, որ անխնա իրենց չկայացած հանդիպման ժամն էր ցույց տալիս...
   Հանկարծ մի բան գտածի նման վեր թռավ տեղից... մոտեցավ պահարանին, անսովոր առույգությամբ հանեց երեկվա գնած զգեստն ու հագավ այն...
   Հայելուց իրեն էր նայում մի ուրիշ Հասմիկ. Նրա աչքերում նախկին ինքնավստահությունը չէր,.. հաստատակամություն կար այս Հասմիկի աչքերում, իսկ թաց մազերը ավելի վճռական տեսք էին տալիս հայացքին...
  Հեռախոսը երգում էր. իզուր... իրեն զանգող չկա էլ....
   Ռեքսը, որ մինչ այդ ֆսսացնելով քնած էր ձևանում իր գորգին, սկսեց հաչել, ասես Հասմիկի հետ հաշտվելու ու նրան ուրախացնելու առիթ գտավ,
- Լռի՛ր, լռի՛ր ,- վերցրեց Հասմիկը հեռախոսն որ անջատի... նայեց համարին,- սա ի˚նչ անծանոթ համար է,- ու ակամայից սեղմեց պատասխանելու սեղմակին...
- ՀԱՍՄԻ՜Կ, 32 րոպէ է սպասում եմ, մի˚թե չես գալիս,- Վահրամն էր....

- Մայրս զանգել է...,- մոտենալով սեղանին մտածում էր Վահրամը,- ու այդ զանգից հետո ինձ չմերժելը մեծահոգությանդ մասին է խոսում,- ամեն կերպ մոր արարքը փորձելով . արդարացնել.,- համ էլ ի˚նչ բացատրություն, մոր սերը մոլեռանդ պաշտամունքի է վերածվել, նա ամեն կերպ իրեն ուզում է ետ պահել ուրիշ կնոջ հետ կիսելու մտքից... նա Հասմիկի դեմ ոչինչ չունի... թէ˚ ունի... դա իր համար արդեն կարևոր չէ...
   Պատուհանից դուրս հունվարյան արևոտ օր էր։ Արևի մի շող ապակյա սեղանին ճառագում էր ոնց հաստատում այդ մտքերին.
-Հասմիկը պետք է ըմբռնումով մոտենա այդ զանգին...
   Ճանապարհի հոգնածությունը ընդարմացրել էր մարմինը ու նա փակեց աչքերը...  Մարտինի բյակոյի ու մեղրի համադիր համը շատ հաճելի էր...
  Հասմիկը նստեց դիմացի աթոռին ու նայում էր ննջող տղամարդուն, որ իր Վահրամն էր... Ի՛ր Վահրամը...
- Վահրա՜մ,- մատներով շոյելով Վահրամ ձեռքը,- զգուշորեն կանչեց Հասմիկը,- եկե՜լ եմ,- հայացքով կասեցրեց իրենց մոտեցող մատուցողին ու նորից՝,- Վահրա՜մ....
  Վահրամը բացեց աչքերը, ժպտաց աղջկան ու նորից փակեց, այս անգամ ըմբոշխնելով Հասմիկի մատների զգացողությունն ու ձայնի երգեցիկ հնչերանգը...
  Բռնելով աղջկա ձեռքը Վահրամը այնպես ժպտաց, ու Հասմիկը մոռացավ գիշերվա զանգը, տխուր ապրումները...
   Նրանք նայում էին իրար ու չկար էլ ոչ ոք... ... մատները իրենց զգացողությունների մասին խոսում էին սեղմումներով...
   Աշխարհի կենտրոնը Երևանն էր, հետո այս սրճարանն, այս սեղանն ու արևի շողը,
- Արի գնանք,ես ոչինչ չեմ ուզում,- ասաց Հասմիկը,-..
  Այնքան գեղեցիկ էր Հասմիկը... ալիքավոր երկար մազեր՝ անփույթ իջած ուսերին, բաց շագանակագույն աչքեր, մաքուր լայն ճակատ, նրբիկ քիթիկ, իսկ շուրթերը՜... ոնց է ցանկանում համբուրե՜լ...
- Գնանք ,- լուռ արտաբերեց Վահրամը, - արի ...